Big, warm&magical

Kiedyś uważałam, że takie wielkie, włochate swetrzyska bez jakiejkolwiek formy rodem z lat '80, wlekące się za modą aż do początku '90, to kompletna pomyłka. Uważałabym tak nadal, ale przyszedł ten pamiętny czwartek, w zeszłym tygodniu. Było ciemno, zimno i padało, a przechodnie szybko przemykali chodnikami. Musiałam iść do lumpeksu, żeby poszukać elementów stroju dla przyjaciela, który na paradzie miejskiej miał odgrywać mitycznego założyciela mojego miasta. Weszłam do ulubionego second handu z zamiarem znalezienia lnianych portek, ale to był tylko wabik zastawiony na mnie przez przeznaczenie. Na wieszaku między masą okropnych, męskich koszul wisiał On. Wiem, że czekał właśnie na mnie. 100% wełny, wzór tak odjechany, że w całym mieście mogłabym nosić go tylko ja. Unikalna seria Jacpota, a już sama metka to dzieło sztuki. I kosztował 10 zł.

Proszę Państwa, oto On - mój wielki, włochaty sweter z kolorowymi bąblami.

Nie, on nie jest zużyty...jemu po prostu wystają włoski.

Możecie mówić, że ten sweter jest dziadowski, że passé, a na dodatek wygląda jak z rumuńskiego bazaru, ale ja wiem, że On odegra w moim życiu bardzo ważną rolę - kiedy już wyląduję na uniwersytecie, gdzieś na drugim krańcu świata (czyt. Lublin, Poznań albo Wrocław), w jakimś cuchnącym fajami i cebulą akademiku ze ścianami w pastelowych kolorach, brązowymi zasłonkami i wersalkami z PRLu, a głośny tupot karaluchów obrabowujących lodówkę obudzi moją różową czuprynę w zimny poniedziałkowy ranek, to ten sweter będzie moim najlepszym przyjacielem.

Nie wiem, jak reszcie przyszłych studentów, ale mi studia jawią się jako wielki, oślizgły, zielony potwór z milionem macek, przyssawek i zębów. Choć ogólnie zawsze staram się widzieć jakieś pozytywne aspekty położenia, w którym się znalazłam - nawet w najbardziej beznadziejnej sytuacji, o tyle tym razem kompletnie mi nie idzie. Nie jestem w stanie przekonać samej siebie, że studia to super sprawa, bo poznam wiele nowych, wspaniałych ludzi oraz odkryję masę rzeczy i miejsc, które zawsze mnie ciekawiły. Być może moje negatywne nastawienie wynika z faktu, iż wszystkich ukochanych przyjaciół zostawiam w Łodzi - wielu z nich albo wiąże swoją przyszłość z tym miastem, albo jest dużo starszych ode mnie i właśnie kończą studia, pracują, zakładają rodziny bądź rozpłynęli się po świecie. Tylko ja spakuję walizki i będzie mi cholernie przykro, że nagle nie ma do kogo wyskoczyć z popcornem i 'The Holiday' albo pić drinki w świecznikach z powodu braku chęci ruszenia się po szklanki. I choć do studiów jeszcze masa czasu, ja czuję jak mi rośnie w gardle kaktus. Taka rozłożysta opuncja co najmniej. Wybitnie źle znoszę samotność...podobno to właśnie w takich chwilach ludzie mają ochotę włączyć Piotra Szczepanika, jak gdyby nigdy nic wstać z krzesła, otworzyć okno i przez nie wyskoczyć. W każdym razie, nawet gdybym chciała coś takiego odwalić, to po raz kolejny okazuje się, że życie jest okrutne, pełne ironii i przeciwności losu - mieszkam na parterze.

Mam nadzieję, że moi przyszli towarzysze będą mieli tą jedną cechę, której mi na co dzień u ludzi bardzo brakuje - poczucie humoru. Może dziwi Was to, że nie zamartwiam się o studia, o swoją 'przyszłość zawodową' ani wykładowców, tylko o poczucie humoru. Prawda jest taka, że gdy sufit spada nam na głowę, a jutro może być tylko gorzej i wiesz, że już nic nie można zrobić, tylko umiejętność obracania szarej i przykrej rzeczywistości w powód do dobrego śmiechu nie pozwoli dać się zwariować, zatracając wiarę w jakieś ludzkie odruchy, w siebie i swoje marzenia.


Chcę zaznaczyć, że raczej nie mam nawyku zwierzania się ze swoich myśli nieznajomym, ale ta sprawa to wyjątek. Wyjątek potwierdzający regułę. Dla mnie jest tak trująca, jak sos ze świeżych borowików zebranych pod elektrownią atomową w Czarnobylu i zabija całą moją pomysłowość. Bo jak ma mi się mieścić nowy pomysł w głowie, jak mam ją całą zapchaną wizją siebie, sweterka, pastelowych ścian (tylko nie morelowe, błagam!) i ludzi, którym się wiecznie nie chce i nigdy się nie uśmiechają ?


PS. Buty/Shoes - Emu (oryginalnie były malinowoczerwone, ale ubrudziły się na tyle, że są pomidoroczerwone)
Legginsy/Leggins - Vila
Szal/Shawl - Peek&Cloppenburg