Pełnia szczęścia według Lusi

Zgodnie z zapowiedzią, publikuję tutaj swoje dziesięć uszczęśliwiaczy. Jak zawsze będzie długo, więc lepiej przygotujcie sobie coś dobrego do jedzenia ;D
...i wiecie, stworzenie takiej listy wcale nie było łatwe, bo ciągle się na mnie zasadzały jakieś "wpływy chwili".


1. Przebywanie z moją rodziną i przyjaciółmi. Oczywiście bywają momenty, gdy mamy ochotę zamordować siebie nawzajem gołymi rękami. Zazwyczaj to ja z bratem z powodu „różnic w poglądach”, albo moja Mama mnie, gdy dzwonię do niej z tekstem „oddzwoń do mnie”, po czym szybko się rozłączam ;D Mimo wszystko, trafiła mi się naprawdę wyjątkowa rodzina, która nigdy we mnie nie zwątpiła, nigdy nie wyśmiała mojego pomysłu i zawsze, zawsze mogę na nią liczyć. Nigdy nie słyszałam też, że czegoś mi nie wolno, albo że coś jest zbyt trudne do wykonania. Stali za mną murem w każdym momencie mojego życia i zawsze traktowali po partnersku.


2. Czochranie futra mojego kota. Każdy, kto kota ma, na pewno mnie rozumie. Gdy dotykam miękkiego futerka mojego zwierza, nagle przestaję myśleć o wszystkim, co MUSZĘ – tylko słucham, jak sobie radośnie mruczy i mówię do niego, jakiego „ma farta”, że przez całe swoje życie leży pod kaloryferem, macha ogonem i tylko przynoszą mu na miauknięcie karmę „Beauty”. W moim mieszkaniu strasznie brakuje mi jego spojrzeń w stylu „No chyba żartujesz?” i „Weź się odwal, bo zaraz Cię ugryzę”, dlatego gdy ja przyjeżdżam do domu, kot nie ma chwili spokoju. Znajdę go wszędzie ;))) Kot prywatnie jest rodzaju żeńskiego i ma na imię Misia. Stary cwaniak i manipulant, uwielbia spać w pozycji „na trupa”.

3.Pisanie. To chyba widać po długości moich postów ;) Lubię pisać o rzeczach, na temat których mam jakąś wiedzę, bądź wyrobioną opinię. Lubię pisać o swoim sposobie postrzegania świat i doświadczeniach, ale wręcz nienawidzę pisać „na zamówienie” – wtedy potrafię siedzieć godzinami i rodzić w bólach jedną, nędzną stronę A4. Lubię to pisanie na tyle, że gdy dostaję maile od czytelników, albo komentarze, które są rodzajem konwersacji ze mną i nie ograniczają się do „wow” albo „pięknie”, cieszę się jak dziecko i natychmiast mam lepszy humor. Przez ponad rok blogowania nie dostałam ANI JEDNEGO negatywnego komentarza. I mam nadzieję, że ta chwila zbyt szybko nie nastąpi.
Często myślę nad poszerzeniem bloga o podstronę, na której mogłabym umieszczać swoje recenzje filmów i książek wartych Waszych soczewek, jednak jeszcze długo będę się wahała. Bo dzisiaj ludzie wolą sobie Transformersów pooglądać, tak więc gdy ja tu wyjadę z tekstem, dlaczego warto czytać Arystofanesa, to chyba zapewnię delikwentowi jednemu z drugim nie jedną ostrą noc z koszmarami w stylu „ja i zbyt skomplikowane zdania, których nie zrozumiałem”. Boję się tez tego, że stanę oko w oko z faktem życia w społeczeństwie obrazkowym i moje gorące zapewnienia, iż „warto” i „nie pożałujecie czasu” spotkają się z osobnikami o inteligencji dywanu. Wtedy miałabym tą straszną pewność, że żyję wśród dzieci emo i jaskiniowców…a to by mnie chyba zabiło, Moi Drodzy. Na razie gorąco wierzę, że jednak nie…że istnieje jeszcze trochę istot ludzkich, czytających więcej niż jedną pozycję rocznie i nie jest to „Plotkara”. Chcę żyć w tej iluzji.
Ale z drugiej strony…jak jedni mają swoje „kąciki Inspirations” z sryliardem zdjęć przekopiowanych z pokazów mody, które to puszczają stacje poświęcone „stajlowi” dla ludzi cierpiący na niedobór zajęć w domu, to dlaczego ja nie miałabym mieć takiego swojego kącika z laurkami dla książek Wojtka Cejrowskiego (jego książek, nie poglądów) albo „Rain Mana”? W końcu, na pisanie ochota nie przechodzi mi nigdy, a na wyglądanie, owszem, zdarza się…że nie wyglądam ;) W szczególności, gdy mam zajęcia od 8.00 do 18.00.


4. Działanie. Jak już wcześniej napisałam, muszę być nieustannie w ruchu. Muszę ciągle brać w czymś udział, coś organizować, robić z grupą ludzi, albo najzwyklej w świecie – pracować. Kiedy przebywam zamknięta w domu dłużej niż pięć dni, wpadam w przysłowiowego „doła” i potrafię spać przez 13 godzin dziennie. Największą radość przynosi mi jakikolwiek owoc mojego trudu, bez względu na to, czy jest to plik własnych pieniędzy, czy robienie naszyjników z makaronu z dziećmi na letnich obozach. Jeśli przez dłuższy czas nie mam pomysłu na nową aktywność, albo coś mi tą aktywność uniemożliwia (czyt. cztery języki i historia), wpadam w podwójnego doła.

Na tym obozie dla dzieci, my, jako organizatorzy spaliśmy na karimatach w przedszkolu i mieliśmy jeden, prowizoryczny prysznic na ponad dwadzieścia osób. Dla mnie samej to był tak wspaniały czas, że odrosty na moich włosach byłyby ostatnia rzeczą, o której mogłabym pomyśleć ;) Dzisiejszego dnia zakończyłam swoją "pracę" w macierzystej fundacji i jestem w trakcie poszukiwania nowej, bardziej dorosłej, w której mogłabym dalej uczyć się pracy z ludźmi. Mimo wszystko, gdy powspominam sobie dobre lata, łapie mnie przygnębienie, że ze starym zespołem już nic nie stworzę. Każdy z nas kiedyś odejść musiał, bo przecież nie można stać w miejscu...

5. Ten moment, gdy ciężkiej harówce i 4,5 h podróży z PKP widzę znajome ulice mojego miasta. Nie, żebym moje miasteczko kochała – to takie typowe przedmieścia dużego miasta, w których wszyscy znają Ciebie, choć Ty w ogóle nie znasz ich i jest pełno szesnastoletnich dzieci Emo, dla których szczytem rozrywki jest tania wóda na betonie i bibka w lokalnym dicho. No i obowiązkiem jest poinformowanie reszty świata za pośrednictwem gadu-gadu o Twoich aktualnych czynnościach w stylu „ZaKoPaNe 2o1o / BęDzIe SiĘ dZiAłO”. Cieszę się tak z powrotów do domu tylko dlatego, że 1) tutaj jest moja rodzina i kilku przyjaciół (bez obaw, oni też się niedługo ewakuują). 2) pyszna, wielka, tania pizza, 3) mój fryzjer - Justyna. Najlepsza na świecie. Zawsze ma dla mnie czas i nigdy mnie nie zawiodła, 4) dobre, w miarę tanie lumpeksy, w których mogę sobie kupić aktualną kolekcję Zary za 28 zł i nie rozpaczać, gdy na jedwabnym cudzie wartym 300 zł mój pies postanowi wypróbować swoje zęby.


6. Wieczory w moim mieszkaniu, we Wrocławiu. Wysyłamy sobie z komputera na komputer linki najlepszych demotywatorów i najgłupszych artykułów. Ryczymy z ludzkiej głupoty, Edytki PKP i Krzysia „kochani, wysyłajcie smsiaki!”. Oglądamy bajki z dzieciństwa na kasetach wideo, popijając tanie likiery. No i ten moment, gdy ktoś rzuca „ale mam ochotę na piwo…”, po czym następuje szybkie podjęcie decyzji o telefonie do pizzerii oddalonej o jedną przecznicę i wycieczce do monopolowego. Wtedy wiesz, że cokolwiek będzie jutro, nadejdzie DOPIERO jutro.


7. Chwila, gdy stoję na płycie lotniska i wiem, że zaraz zostawię wszystkie swoje problemy bardzo daleko. Kocham ten moment, gdy samolot odrywa się od ziemi, a później jest już tylko czysta tafla waty cukrowej i myśl, że czeka na Ciebie tylko jedno – przygoda. Żadnych problemów, żadnego umartwiania się dniem jutrzejszym. Gdy już jesteś w tym miejscu, osiągnąłeś swój cel, nawet osiedlowa droga potrafi fascynować, a wszystkie krzaki dookoła są skrystalizowanym pięknem. Każdego dnia, przynajmniej 50 razy myślę o tym, by sposobem Wojciecha Cejrowskiego, wziąć lodówkę na plecy i kupić sobie bilet gdzieś bardzo daleko, nie zastanawiając się nad tym, co zrobię, gdy trzeba będzie wracać. Kładę się spać i wstaję z tą jedną, natarczywą myślą w głowie - spróbować życia w jakimś naprawdę ekstremalnie egzotycznym miejscu, gdzie nikt nie słyszał o „All inclusive”. Przypadkiem nikt z Was nie wie czegoś o jakiejś wyprawie, do której można by się dołączyć? ;)


8. Jedzenie. To już wiecie, ale muszę to powtórzyć po raz kolejny, tak bardzo to lubię. Moment, gdy widzę ciasto bez rodzynek, kruszonek i wszystkich innych zbędnych „dupereli”…obiad zrobiony przez moją Mamuśkę Łośka albo babcię…grillowane ryby, skropione cytrynką w greckiej restauracji…rurki z prawdziwą, bitą śmietaną…sery pleśniowe w każdej postaci…wszelkie odmiany kawy…owoce…wtedy określenie „cieszyć się jak labrador” w stosunku do mnie byłoby co najmniej nietaktem…bo żaden labrador nie jest w stanie tak zaprezentować całego kompletu swoich zębów z radości, jak ja :DDD

9. Słoneczny dzień i te chwile, gdy już możesz przestać nosić zimową kurtkę, bo wszędzie czuć ciepły wiatr. Znów się powtórzę – nienawidzę zimy, zimna i sportów zimowych. A kompletny brak kolorów (bo wszystko jest przecież czarno-białe) wprowadza mnie w jakiś stan snu zimowego, połączonego z marazmem i odmową brania udziału w czymkolwiek, co wiąże się z wyjściem z domu. W momencie pisania tego postu mija czwarty dzień, kiedy nawet nie wystawiłam palca na zewnątrz domu i nawet nie macie pojęcia jak cieszę się z tego, że nie muszę dotykać tego białego obrzydlistwa :P


10. Gdy ludzie się na mnie gapią. Serio. Gdy ktoś zatrzymuje na mnie wzrok dłużej, niż przeciętnie, odbieram to za komplement. Od zawsze gonię za oryginalnością, a nawet żyję po to, by się zmieniać. Nie potrafię dłużej tkwić w jednym miejscu, przy jednym zajęciu, myśląc o jednej rzeczy – inaczej czuję, że się nie rozwijam, że nie idę do przodu, tracę czas. Oczywiście w dzisiejszych czasach być oryginalnym wcale łatwo nie jest. Ciężko jest wymyślić coś nowego, skoro spodnie zawsze mają określony krój, bo powstały po to, by okrywać nogi, a buty dlatego nosi się na stopach, że na głowie byłyby raczej nieprzydatne. Dla mnie oryginalność to raczej umiejętność wyboru czegoś charakterystycznego dla nas, a nie tego, co charakterystyczne tak dla nas, jak i milionów naszych rówieśników uważają marketingowcy. Pokusa często jest naprawdę duża – w końcu ilość asortymentu na rynku mamy określoną, bez względu, czy to ubranie, gadżety do domu czy cokolwiek innego i przyznam szczerze, że po prostu boli mnie w środku, gdy upatrzę sobie konkretną rzecz, nagle robi się na nią szał i otacza mnie z każdej strony. W 99% procent przypadków choćbym umierała z pragnienia wejścia w posiadanie, nie kupię. Staram się dochodzić do tego celu alternatywnymi drogami, zamiast główną, luksusową, łatwą trzypasmówką ;) Ulegam dopiero wtedy, gdy nie mam innej możliwości zdobycia rzeczy, która akurat mi się podoba (czyt. nie da się tego zrobić samemu, znaleźć w lumpeksie, kupić w innej wersji, kolorystyce itd.).


Do zwierzeń w typie listy dziesięciu uszczęśliwiaczy pociągnę Baśkę, autorkę bloga Wyrób szafopodobny oraz Lumpexlover. Już zacieram rączki na nową lekturę na ich blogach ;)))