Powrót pomidora

Pamiętacie jeszcze mój sweter w kolorze zbyt dojrzałego pomidora? Ostatnio moja szafa wzbogaciła się o kolejną rzecz w tymże uroczym odcieniu, którego nijak inaczej nie mogę nazwać. No dobra - mogę, ale nie chcę. Jest to spowodowane tym, iż przez wiele lat swojego życia żywiłam szczerą niechęć do koloru czerwonego, niebieskiego i żółtego. Nie mam pojęcia, co się ostatnio ze mną stało, ale kompletnie zauroczyły mnie takie odcienie czerwieni, jak purpura oraz wymieniony wyżej pomidor. Mój świat oszalał również na punkcie chabrowego i kobaltu. Ale żółtego i błękitu nie założę za nic na świecie! ;) Wiem, wiem - "nigdy nie mów nigdy", jednak byłoby naprawdę ciężko przekonać mnie do tych kolorów. Tylko i wyłącznie dlatego, że wyglądam w nich po prostu okropnie. Jak większość ludzi.

Ostatnio ograniczałam się wyłącznie do zakupów przez internet, jednak w tamtym tygodniu nastąpił przełom i w akcie desperacji wpadłam do sklepu z ciuchami. Nawet dwóch. Było to spowodowane godzinną luką między zajęciami i faktem, iż czteropiętrowy HaM oraz leżąca na przeciwko niego Terranova znajdują się dokładnie w połowie mojej trasy między jednym instytutem, a drugim. Oraz tym, że mam tylko trzy tuniki w typie oversize i brak pralki w mieszkaniu, tak więc już po tygodniu jestem pozbawiona połowy ulubionych ciuchów ;))) Dzisiaj chciałam zaprezentować Wam moją nową tunikę wraz z najlepszym łupem ostatnich tygodni - pomidorowymi koturnami.
Te kolory są dla mnie naprawdę nietypowe, jednak w tym zestawie czułam się na tyle dobrze i pewnie, że nie mogę się doczekać chwili, gdy w końcu będę mogła ubierać się tak na zajęcia, bez obawy, że zamarznę w przydrożnym rowie.


Moje studia serwują mi naprawdę dużą ilość zajęć wymagających ode mnie maksimum poświęcenia, dlatego chyba zaczynam przywiązywać coraz mniejszą wagę do tego, co mam na sobie. Kiedyś, gdy nie kupiłam upatrzonej rzeczy, to następował niemal koniec świata. A dziś? Dziś "jak nie ta, to będzie inna", coraz trudniej czymś mnie uwieść, bo mam inne rzeczy na głowie i jestem niesamowicie wdzięczna swoim profesorom za to, że nie dają mi chwili wytchnienia od dłubania w antycznym świecie, przez co wiele błahych rzeczy przestaje się dla mnie liczyć. Nie zwykli nas ograniczać, narzucać nam cokolwiek, przez co tak naprawdę jeszcze bardziej przywiązują nas do siebie...dyskutują z nami, słuchają nas, wskazują nam drogę, którą możemy podążać, ale wcale nie musimy. A odkrywanie i całą przyjemność, jaką ono za sobą niesie - pozostawiają tylko i wyłącznie dla nas samych.
Gdy ostatnio uzmysłowiłam sobie, że w czerwcu czeka mnie ustny egzamin z języka nowogreckiego, podczas którego wymaga się ode mnie płynnej wypowiedzi na podany temat, zobaczyłam przed sobą taką wielką klepsydrę, z której piasek umyka w tempie światła. Natychmiast wizja uległa poszerzeniu i tych klepsydr zrobiło się kilkanaście. No i co...no i skończyło się tak, że przez najbliższe miesiące będę siedziała w symbolice i badaniu Biblii, sztuce perswazji - czyli retoryce, intensywnym składaniu starogreckich robaczków w słowa, tak by dało się je przeczytać bez łamania języka, oraz dyskusjach na temat tego, jak powstają dżiny, bądź jak nakłonić wielbłąda, by wyjawił nam setne imię Allaha ;)
Wiecie, gdy codziennie siedzi się w świecie, w którym nie ma słów "reklama", "modnie", "musisz", "pośpiech", a nawet posunęłabym się do stwierdzenia - nie słyszysz nic, co ma związek ze współczesnością (poza "ksero" ;))...to w pewnym momencie dochodzi się do wniosku, że wolałoby się stamtąd nie wychodzić, bo to, co dzieje się dookoła, w "naszym świecie" to jakaś bardzo brzydka bajka. W każdym razie, chyba rzadko się zdarza spotkać wykładowcę, który jest zdolny przyjechać do Twojego domu, by dać Ci wpis w indeks i jeszcze zapytać, czy nie zdezorganizował Twojego dnia. Naprawdę szczerze żałuję, że po wyjściu ze swojego instytutu, tacy ludzie zdarzają się raz na setki. A może i tysiące?


Zostawiam Was z masą zdjęć, w tym mojej fryzury. Kazałam Justynie obciąć moje włosy nieco inaczej...a w zasadzie, do połowy je przygolić. Jestem diabelnie zadowolona - w końcu nic mi nie majta przy uszach ;) Historię każdego ubrania, odnajdziecie standardowo pod spodem :)

Zestaw "Na wielki powrót pomidora" zawiera:

Buty - Prima Moda. Cudownie miękki naturalny zamsz :D Wylicytowane na allegro za...86 zł! Byłoby taniej, jednak trzeba było pokonać pewną wzięcie licytującą panią ;)
Spodnie - Orsay, sh. Kupiłam je tylko ze względu na dobrą jakość jeansu i śliczny kolor. Były mocno podniszczonymi dzwonami. Ja je zwęziłam, skróciłam i jeszcze bardziej podniszczyłam.
Szelki - sh
Pasiasta tunika (tu w formie bluzki) - H&M. Szkopuł tkwi w tym, że wygląda ładnie, a wykonana jest z takiej pieluchy, że tylko się nad nią użalać, bo nie przetrwa chyba więcej niż 10 prań. Naprawdę, wolałabym płacić więcej pieniędzy, a otrzymywać towar lepszej jakość. Choć minimalnie, na litość boską.
Przypinki - allegro, sh, prezenty i jakiś sklepik na krakowskiej starówce.
Kolczyki - prezent od przyjaciółki. Handmade.