My September

Nadal nie wierzę, że te wakacje tak szybko dobiegły końca...choć wrzesień nigdy nie oznaczał dla mnie pobytu w szkole, bo był miesiącem mojej najrzadszej aktywności w tym miejscu, to jednak ten rok jest wyjątkowy.

Tak jak reszta moich rówieśników, budzę się z 'Jezu, jak dobrze, że nie idę do szkoły' po czym zakrywam się kołdrą ponownie, ale tekst jedynej nauczycielki, którą szanowałam w szkole, zaczął do mnie docierać. Właśnie teraz.

To był mój ostatni dzień zajęć w liceum. Wychodziłam ze swojej ostatniej w życiu lekcji angielskiego, w której udział brały tylko dwie osoby - ja i mój kolega, pani profesor Anna B. zapytała mnie, czy cieszę się, że kończę szkołę. Wtedy to pytanie było dla mnie istnym debilizmem - oczywiście, że tak! Przecież wiedziała, że szkołę traktowałam na zasadzie "Dobra, zróbmy co mamy robić i idźmy do domu, bo mam ciekawsze rzeczy do roboty". Rzadko kiedy w szkole bywałam, zaliczyłam dywanik u dyrektora przypominającego z wyglądu rosyjskiego komunistę, non stop się wykłócałam z nauczycielami, prowadząc Nieustającą Wojnę Podjazdową trwającą równe 3 lata. Nigdy też nie pogodziłam się z panującymi w tym miejscu sztywnymi regułami, a na studniówkę zabrałam nikogo innego, jak moją najlepszą kumpelę. I nie, nie pozowałam do zdjęć z podwiązką na wierzchu(fuj!). Do końca życia będę też chlubiła się faktem, że już w drugim miesiącu mojej nauki w liceum, dorobiłam się nagany od dyrektora za "Nieodpowiedni strój do szkoły" (był zdania, że dekolt swetra 'w łódkę' służy do chodzenia na plażę). Tak oto w mojej szkole dorobiłam się tytułu nieułożonego buntownika (choć ja uważam, że taki tytuł do czegoś zobowiązuje, ja natomiast nie odwaliłam aż tylu numerów, żeby na niego zasłużyć. Poza tym, w tym miejscu każdy by zwariował...) za co przez równe trzy lata miałam konkretnie przesrane. Kontrolowano mnie na każdym kroku, a prywatny telefon komórkowy do mojej mamy, mój wychowawca miał chyba w skrótach klawiszowych, by w każdej chwili móc do niej zadzwonić/napisać sms o tym, jakim jestem okropnym dzieckiem.
Nigdy nie będę tęskniła za tym miejscem, choć niewątpliwie dzięki niemu nauczyłam się trudnej sztuki ignorowania tego, czego nie chcemy widzieć i zaakceptować, a jednak musimy z tym żyć. Nie mogę jednak nie przyznać racji profesor B. - "Wraz ze skończeniem liceum stajesz się już naprawdę dorosłym człowiekiem i tego nigdy nie cofniesz. Możesz być zdziecinniały, ale to nie zmienia faktu, że dorosłym już się stałeś i to Cię do czegoś zobowiązuje."

Teraz, gdy patrzę wstecz z pozycji wygodnego łóżka i wrześniowej wolności, gdy już zdążyłam się tym wszystkim nacieszyć i na nowo odzyskać bardziej ludzkie odczucia, stwierdzam, że miała zupełną rację. Nigdy już nie pójdę na 'wagary', nigdy też nie zrobię żadnemu nauczycielowi na złość i nikt już nigdy nie będzie myślał za mnie, gdy oleję jakiś termin. Prawda jest taka, że sama z siebie zrobiłam dorosłego, wtedy kiedy jeszcze mogłam być dzieckiem - pracowałam bez przerwy, odkąd miałam 15 lat, ciągle doszkalałam się w interesujących mnie dziedzinach, niezwiązanych ze szkołą, by móc się od niej kompletnie uniezależnić. By zawsze mieć jakąś alternatywę. Dzisiaj, choć dopięłam swojego celu, w jakiś sposób żałuję, że szkoła tak szybko się skończyła i nigdy nie wyląduję o 8.15 rano na historii, razem z Lace i bułkami wegetariańskimi, w naszej ostatniej ławce od ściany, nadrabiając zaległości w książkach, które aktualnie czytałyśmy, dyskutując o aktualnych cennikach linii lotniczych i równocześnie ozdabiając sobie organizery rysunkami naszego autorstwa. Te poranki to był naprawdę piękny czas...dopóki nie trzeba było iść na niemiecki ;)

Gdy Martyna zobaczyła mnie w tym stroju, stwierdziła - "Tak, wyglądasz jak Łosiek ze szkolnej ławy" i miała zupełną rację. Chyba tak wyglądałabym teraz idąc do szkoły - warstwy 'na cebulkę', ukochane legginsy i trochę kolorowych akcentów, żeby nie umrzeć z nudy, ale i jednocześnie nie dorobić się kolejnej nagany, bo za trzy się wylatywało. Bynajmniej mnie wylaliby na pewno, machając jeszcze 'na do widzenia'. Musiałam naprawdę dać im w kość...'yes, yes, yes!' ;D

Aż żałuję, że nie mogę opowiedzieć Wam o wszystkich numerach mojego autorstwa, dzięki którym udawało mi się jakoś usprawiedliwić nieobecne godziny...bo w mojej szkole potrzeba było dużej wiarygodności albo świetnej gry aktorskiej...aż sama nie wierzę, że mogłam wymyślić takie scenariusze, w które wplątane było masę osób. Nawet nieistniejących. Ocean's Eleven wymięka...przy mojej przyjaciółce w pełnej charakteryzacji, grającej hiszpańską delegatkę, usprawiedliwiającą tydzień mojej nieobecności na pewno ;)

























Zestaw 'na Łośka ze szkolnej ławy' zawiera:

Trampy - Converse (upolowane na allegro za 59 zł! :D)
Getry - Cropp
Legginsy - Vila
Spódnica - Troll
Płaszcz - Carry
Granatowy sweter - Cubus
Koszula - kupiona bratu, ale wyszło, że jest za mała...więc została wykorzystana na potrzeby realizacji powyższej sesji ;) sh
Torebka - Nine West (noszenie takiego rozmiaru torebki było możliwe dzięki temu, że wszystko notowałam w wielkim segregatorze, z podziałem na przedmioty, co w mojej szkole było dość popularne...i naprawdę ułatwiało życie. Mimo wszystko i tak zazwyczaj nosiłam torby wielkości worka na kartofle ;))
Kolczyki-kokardy - DIY



PS. Ja naprawdę chyba już jestem mocno przeterminowanym dzieckiem, bo nie potrafię korzystać z huśtawki typu 'opona'. Upadek z niej czuję we wszystkich swoich kręgach do dzisiaj :/ ;)