The story of my hairstyles

W dzisiejszym wpisie główną rolę odgrywa moja nowa fryzura. Jestem tak zadowolona, że w końcu pozbyłam się ogromnej ilości moich włosów, które objętością przypominały lwią grzywę, że wręcz nie mogę się oderwać od lustra ;) Na wszystkich moich poprzednich zdjęciach mam włosy, które zapuszczałam 3 lata, przy czym przez ostatni rok ani razu nie byłam u fryzjera(za wyjątkiem podcinania grzywki, abym mogła widzieć, gdzie idę). PRZEZ ROK! Aż ciężko mi w to uwierzyć, że JA wytrzymałam przez rok bez fryzjera, ale prawda jest taka, że przez ten cały rok nie miałam nawet chwili, by móc iść do fryzjera, natomiast na wizytę dentystyczną potrafiłam umawiać się o 9 wieczorem. Cały rok mojego życia poświęcony był pracy - zarówno tej, powiedzmy zarobkowej, jak i społecznej oraz nauce. Bynajmniej zgodnie z twierdzeniem mojej babci - "Wszystko się kiedyś kończy. Nieszczęścia też", moje nieszczęście się skończyło i w końcu, niczym Robinson Cruzoe, powróciłam do cywilizacji w formie wizyty u fryzjera. Choć fryzjerka, pani Justyna - realizująca moje największe fanaberie nieprzerwanie, od 5 lat nie chciała ściąć mi włosów tak totalnie na krótko, bo było jej zbyt szkoda, to dzięki jej inwencji twórczej i tak ponownie czuję się jak człowiek, mogąc jednocześnie rano się wysypiać ;) Dobrze układająca się fryzura jest taką samą podstawą, jak dobrze leżące ciuchy, ale znalezienie fryzjera, który potrafi coś takiego wykonać graniczy z cudem. Mogę powiedzieć, że dzisiaj wystawiam tak jakby laurkę swojej fryzjerce, będącej mistrzem w swoim fachu, cudotwórcą i wróżką w jednej osobie.


Dzisiejsze zdjęcia są też okazją do pochwalenia się nowymi łupami - karmelową torbą C&A kupioną na allegro za 26,00 zł i karmelowymi, skórzanymi gladiatorkami New Look, które brat kupił mi w lumpeksie, nowiutkie - jeszcze z metkami za 40,00 zł :)

No i największy news tego posta - zdjęć po raz pierwszy nie robił mi brat. Są debiutem mojej mamy. Zdolniaszka, co? ;)

Na samym końcu obiecane już dawno ciasteczko - czyli zdjęcia moich fryzur, zmieniających się z szybkością światła ;)


Translation


There is nothing more to say than "Here is the photostory of my hairstyles". I hope, You will have a lot of fun! ;)

Zgodnie z powiedzeniem, że każdy z nas ma w sobie coś z dziecka, ja dzisiaj chcę Wam zaprezentować Tucznika. Tucznik to ta świnia-piórnik ze zdjęcia wyżej. Kiedyś miałam straszną manię na punkcie gadżetów firmy NICI i do tej pory mam ich naprawdę wiele, jednak ta świnka jest wyjątkowa. Kupiłam ją mając 14 lat (na allegro, oczywiście ;)) i od tamtej pory się z nią nie rozstaję. Najpierw służyła mi za piórnik, teraz za etui na okulary przeciwsłoneczne lub saszetkę na odtwarzacz, klucze i inne drobiazgi w przypadku toreb nie mających wewnętrznych kieszeni. Zawsze, gdy otwieram torbę, to się uśmiecham, bo ma naprawdę nieprzeciętnie radosny ryjek...no i śmieję się z tego, że jestem już taka stara, a nadal nie wyobrażam sobie bez niej życia ;). Ostatnio stwierdziłam, że zrealizuję swoje marzenie z dzieciństwa o posiadaniu takiego Tucznika, tylko maskotki, minimum trzydziestocentymetrowej. Niestety ta kolekcja wyszła ze sprzedaży wieki temu, nawet gdy kupowałam piórnik, nie była już dostępna, dlatego będę przeszukiwała allegro, aż w końcu kiedyś ktoś zrobi porządki w domu i wystawi mojego upragnionego Tucznika na aukcję :)))

***

Pierwsze zdjęcie to 3 lata wstecz. Nie zdecydowałam się jednak na umieszczenie zdjęć z różowym irokezem i warkoczykami - dla Waszego komfortu psychicznego poniżej znajdziecie zdjęcie późniejszej wersji mojego irokeza - w oryginale włosy były fioletowe, a irokez w kolorze platynowym ze srebrnymi wstawkami (nie pytajcie jak moja fryzjerka to zrobiła, mówiłam już, że to cudotwórca ;)). Zdjęcia zostały wykonane i oprawione graficznie specjalnie dla mojej fryzjerki, która postanowiła 'skatalogować' wszystkie fryzury, jakie dla mnie wykonała, a ich zdjęcia przybić na ścianach swojego salonu. Za kilka lat będę tego ciężko żałowała ;)

Półtora roku później moje włosy wyglądały już tak:

Ale w związku z tym, że przestałam mieć czas na ciągłe chodzenie do fryzjera na farbowanie, (moja pomarańczowa farba była wynikiem mieszania trzech innych i silnego rozjaśniania) postanowiłam przefarbować się na coś podchodzącego pod brązowy...a że zaraz przed wylotem na wakacje jakoś dogadałam się z moją babcią, że ma ciekawy odcień 'brązu' w domu ( w rzeczywistości to był jakiś mahoń) i naszła mnie wena, poprosiłam moją mamę o pomoc w farbowaniu. Niestety żadna z nas nie pomyślała, że na tak długie włosy, jak moje wtedy, potrzebne są dwa opakowania farby. Tym sposobem miałam część włosów kompletnie niedofarbowanych, ale absolutnie o tym nie myśląc, cała szczęśliwa wybrałam się na upragniony odpoczynek...

...gdy wróciłam z tych wakacji, moje włosy kompletnie nie miały nic wspólnego z kolorem zapodanym przez babcię. Niestety nie wpadłam na pomysł, że moja fryzjerka używa profesjonalnych, bardzo silnych farb i taka zwykła 'sklepowa' z moich włosów po prostu natychmiast zejdzie, odsłaniając poprzedni kolor. Ponieważ takie rzeczy, jak dwukolorowe włosy mało mnie ruszają, nie farbowałam ich kolejny raz, bo mijało się to z celem - rudy i tak przebijał. Włosy w takim stanie mam do dziś - na zdjęciach z 'nową fryzurą' wyglądają po prostu jak po zrobieniu jakiś super-pasemek ;) A tutaj zdjęcie, na którym wybitnie widać tą 'dwukolorowość' - u góry kompletnie ciemne, a u dołu kompletnie pomarańczowe. W rzeczywistości wyglądały dokładnie tak samo :)

No cóż, pozostaje mi powiedzieć, że mam nadzieję, iż dobrze się ubawiliście ;)