Dark chocolate

Zgodnie z obietnicą, Łucja powróciła...


Chcę powiedzieć, iż bardzo stęskniłam się za czytaniem Waszych blogów, za Waszymi opiniami i mailami. Jednak zabójczo szybko przywiązuję się do ludzi...dla niektórych na nieszczęście ;) Dajcie mi tydzień na nadrobienie zaległości (wystarczy?;)) - po tygodniu jedzenia śniadań w biegu, w samochodach, nie ma nic przyjemniejszego niż jajecznica z papryką i pieczarkami na normalnym stole, w mojej kuchni z moim ukochanym komputerem, czytając Wasze posty :)


Nie sposób streścić mi wszystkiego, co działo się podczas Festiwalu Infekcja Kulturalna, którego byłam organizatorem, ani tego, jak przebiegała moja praca w roli kostiumografa. Jedno jest pewne - gdyby nie moja przyjaciółka - Martyna, która pasła mnie słodyczami, gdy było mi źle, była ze mną w każdej minucie, nawet wtedy, gdy złe wiadomości dotyczące organizacji moich przedsięwzięć sypały się na moją głowę jedna za drugą, pomagając znaleźć mi wyjście z sytuacji i driftowała swoją Niebieską Strzałą w noc i deszcz, po to, by bezpiecznie dowieźć mnie na czas we wszystkie miejsca, w których potrzebowali mnie ludzie nieustannie dręczący moje oba telefony. Jej pomoc jest nieoceniona, ona sama bezcenna i gdyby nie ratowała mojej głowy, z pewnością pewnego dnia postanowiłabym zamknąć się w swoim domu, zarzucić kołdrę na głowę i udawać, że wyjechałam. Dziękuję Ci, Martyna, że mi na to nie pozwoliłaś.

Festiwal kompletnie mnie wykończył, pobiłam też swój rekord nieprzespanych godzin i kontuzji, ale dziś jestem dumna z tego, że wytrwałam, trzymając się na nogach, dopóki nie wyjechał ostatni gość.
Moja praca jako kostiumograf...no cóż, choćby nie wiem, jak mnie błagali, nigdy więcej nie zgodzę się na przygotowanie kostiumów do czegokolwiek, w czym występują znani aktorzy. To była ciekawa przygoda, wiele nauczyła mnie o tym ile wysiłku potrzeba, by nakręcić choć jedną scenę, ale aktorskie fochy zdecydowanie nie są na moje nerwy. Tyle o filmach i festiwalach.


Kiedyś usłyszałam o sobie, że "Moje życia zasuwa jak chomik w kołowrotku". Nie ma co się rozdrabniać - musicie przywyknąć do mojego nowego koloru włosów ;) To ciemna czekolada, ale będzie zmieniała odcień z każdym myciem...aż za miesiąc znudzi mnie bycie brunetką i wymienię brązy na elektryzujący odcień rudego. Mam nadzieję, że mimo wszystko, przypadnie Wam do gustu :)

Zanim przejdę do tak prozaicznego tematu, jak ciuchy, to chciałabym zdradzić Wam sekret, że aktualnie robię zdjęcia z nową ekipą - brata wymieniłam na Osobistego Fotografa, którym jest moja najlepsza przyjaciółka, no i zaszalałam, sprawiając sobie Dyrektora Kreatywnego. Ta tajemnicza postać będzie przewijała się na moich zdjęciach, dbając, by wszystkie moje kończyny wychodziły na zdjęciach tak, jak trzeba(podobno), jednocześnie umilając czas i inspirując do nowych rozwiązań(?). Pragnę jednak podkreślić, że Dyrektor Kreatywny jest mój i nie pożyczam ;)


Noooo dobra, to już powiem o tych ciuchach:


- Koszula - tak naprawdę należy do mojego brata. Kupiłam mu ją kiedyś, ale nigdy jej nie nosił, a mi tak strasznie się podobała...dał mi ją, gdy potrzebowałam ciuchów do zniszczenia podczas prób przy kręceniu filmu. Było mi jej zbyt szkoda...i ją przygarnęłam, nie przypuszczając, że tak szybko znajdę dla niej zastosowanie.

- Spodenki - tak naprawdę były jeansami o kroju dzwonów, które dostałam od zaprzyjaźnionej właścicielki lumpeksu. Obcięłam nogawki, wystrzępiłam jeans, niedbale obszyłam nogawki, dodałam ćwieki...wymagają jeszcze pracy, ale wiecie...zrobiłam je w pół godziny, o 2 w nocy myśląc intensywnie nad scenariuszem. Trzeba im wybaczyć...popracuję jeszcze nad nimi :)

- Kamizelka - Troll

- Kokarda - z szarf, które dostałam w prezencie od właścicielki lumpeksu.

- Legginsy - Vila

- Pasek - Stradivarius - kupiony dwa lata temu, na wyprzedaży za grosze (wtedy jeszcze nie było szału na ćwieki)

- Buty - H&M (były naprawdę wygodne...aż do dzisiaj. Mimo wszystko, polecam)

Seria tych trzech zdjęć ukazuje moje pozy przed i po wkroczeniu do akcji Dyrektora Kreatywnego. Trzeba przyznać...ma gościu wyczucie ;) Taki Dyrektor Kreatywny to dobra rzecz, zaanimuje nawet kawałek drewna ;)